Las stał cicho, skąpany w łagodnym sierpniowym słońcu. Powietrze pachniało suchymi sosnami, kurzem i czymś starym — jakby czas się tu zatrzymał.
Dwaj przyjaciele, Artem i Leo, jechali motocyklami po opuszczonej leśnej drodze. Często organizowali takie wycieczki: po prostu uciekali z miasta, słuchali ryku silnika i szumu wiatru, czuli, że świat wokół nich wciąż żyje.
Tego dnia wszystko było jak zwykle. Kaski lśniły w słońcu, łańcuchy błyszczały, z głośników dochodziła muzyka. Ale na zakręcie, gdzie droga kończyła się starym, zapadniętym mostem, Artem gwałtownie zwolnił.
„Czekaj… widziałeś to?” – krzyknął do mikrofonu zestawu słuchawkowego.
„Co?” – zapytał Leo, podjeżdżając bliżej.
Artem wskazał na pobocze. Tam, między krzakami, leżała stara, ciemna torba. Zużyta, zabrudzona ziemią, z podartym paskiem. Wyglądała, jakby została wyrzucona wiele lat temu.
„Pewnie śmieć” – wzruszył ramionami Leo.
Ale Artem nie spuszczał wzroku.
„Czekaj… ona jakby się poruszyła”.
Leo roześmiał się:
„Oglądałeś za dużo horrorów?”.
Ale kiedy podeszli bliżej, nawet on zamilkł.
Torba rzeczywiście drgnęła. Ledwo zauważalnie, jakby coś w środku oddychało.
Artem pochylił się i podniósł jej brzeg butem.
Cisza. Tylko lekki szelest.
Usiadł i ostrożnie rozpiął zamek do połowy. Do nosa uderzył zapach wilgoci, benzyny i czegoś żywego.
— „Fuj, co tam jest?” — zapytał Leo, pochylając się.
— „Nie wiem… brudne szmaty…” — Artem podniósł kawałek materiału i wtedy usłyszał ciche piski.
Oboje zamarli.
Artem ostrożnie usunął resztki materiału i pod nimi zobaczył dwa maleńkie kłębki.
Dwa kocięta. Szare i białe, drżące, pokryte brudem i kurzem. Oczy ledwo otwarte, łapki słabe jak zapałki.
„Boże… one żyją!” — westchnął Leo.
Jedno kocię cicho miauknęło, drugie nawet się nie poruszyło.
Przyjaciele byli zdezorientowani.
— „Kto mógł to zrobić?” — zapytał Artem, patrząc na małe ciała. — „Zostawić je tak, w szczerym polu…”
Leo zacisnął pięści:
— „Ludzie czasami są gorsi od zwierząt”.
Szybko znaleźli w plecaku butelkę wody, nalali trochę do pokrywki i podnieśli do pyszczków. Szary kotek zaczął pić — łapczywie, słabo, ale desperacko. Biały tylko cicho jęczał.
„Nie możemy ich tu zostawić” — powiedział stanowczo Artem.
Leo skinął głową:
„Zabieramy je ze sobą”.
Położyli bluzę w bagażniku, umieścili w niej kocięta i ostrożnie ruszyli w drogę powrotną.
Słońce chyliło się ku zachodowi, powietrze stawało się chłodniejsze, a las jakby ich obserwował.
Droga do domu wydawała się nie mieć końca. Przyjaciele jechali powoli, prawie nie rozmawiając. Za każdym razem, gdy silnik ryczał zbyt głośno, Artem odwracał się, aby sprawdzić, czy maluchy oddychają.
Kiedy dotarli do miasta, najpierw pojechali do całodobowej kliniki weterynaryjnej. Weterynarz, kobieta w średnim wieku o łagodnym spojrzeniu, wzięła kocięta na ręce.
„Przyjechaliście w samą porę…” – powiedziała, patrząc na nich z lekkim uśmiechem. „Gdybyście znaleźli je godzinę później, byłoby już za późno”.
Kocięta zostały umyte, ogrzane i nakarmione mlekiem z pipety. Szary okazał się chłopcem, a biały – dziewczynką. Lekarka uśmiechnęła się:
„No cóż, ratownicy? Wymyślcie im imiona”.
Leo spojrzał na Artema:
— „A co z Lucky i Hope?”
– „Pasują” – odpowiedział Artem, patrząc, jak maluchy zasypiają pod ciepłą lampą.
Kilka dni później odwiedzili je ponownie. Kocięta otwierały już oczy, próbowały raczkować i miauczały głośniej.
W klinice wszyscy je znali – „motocykliści, którzy znaleźli maluchy”.
Minął tydzień. Artem postanowił zatrzymać jednego dla siebie, a Leo drugiego.
Teraz każdego ranka, kiedy spotykali się przed garażem, dwa kocięta — szare i białe — siedziały obok siebie na siedzeniach motocykli, jakby również gotowe na przygodę. 🐾
I za każdym razem, przejeżdżając obok tej leśnej drogi, zwalniali, patrzyli w stronę krzaków i uśmiechali się w milczeniu.
Bo czasami życie nie rzuca nam wyzwania, ale daje prezent — po prostu w brudnej starej torbie pośrodku lasu.
