Górska droga była pusta i cicha, gdy huk rozdarł poranną mgłę. Ogromna biała ciężarówka, tracąc kontrolę na zakręcie, przebiła metalową barierkę i zatrzymała się, wisząc nad przepaścią.
Cała jego masa utrzymywała się na jednej śrubie, która cudem nie wyrwała się wraz z pogiętym metalem.
W kabinie było trzech ludzi.
Kierowca Alex Reed, blady, z drżącymi palcami, nie odrywał wzroku od pękniętej szyby.
Pasażerka Elina Moritz zakryła twarz dłońmi i szeptała krótkie, urywane modlitwy.
Na tylnym siedzeniu młody chłopak Liam Novak ściskał pas bezpieczeństwa tak mocno, że skóra na palcach zbielała.
Ciężarówka kołysała się przy każdym podmuchu wiatru.
Pod spodem była tylko bezdenna przepaść i zimna poranna mgła.
„Proszę… niech nikt się nie rusza…” – wyszeptał Alex, bojąc się nawet oddychać.
Po kilku minutach przybyło Ministerstwo Sytuacji Nadzwyczajnych. Ratownicy szybko otoczyli miejsce zdarzenia i zaczęli zabezpieczać teren. Kapitan Marcus Orlow, doświadczony i spokojny, podszedł najbliżej krawędzi – tak blisko, że jeden nieostrożny krok mógł kosztować go życie.
Uklęknął, oświetlając latarką złamany odbojnik… i nagle zmarszczył brwi.
Śruba, która utrzymywała całą tę konstrukcję, wyglądała dziwnie.
Była zbyt błyszcząca.
Zbyt nowa.
A co najważniejsze — nie pasowała rozmiarem do otworu w metalu.
— To niemożliwe… — wyszeptał Orlow i zawołał technika. Ten tylko pokręcił głową:
— Kapitanie… ta śruba nie pochodzi stąd. Została zamontowana niedawno. I to celowo.
Podczas gdy przechodnie filmowali zdarzenie telefonami, a ludzie na poboczu z przerażeniem chwytały się za głowy, ratownicy dostrzegli coś, czego nikt z nich nawet nie zauważył — miejsce wypadku zostało podłożone.
Ktoś wcześniej wymienił standardowe mocowania na słabsze.
Ktoś czekał, aż pierwszy ciężki pojazd spadnie w przepaść.
Ktoś znał trasę przejazdu ciężarówki.
I teraz ten „przypadkowy wypadek” przestał być przypadkiem.
Orlow podniósł wzrok na kabinę, w której trzy osoby modliły się o ratunek, i cicho powiedział:
— Wyciągniemy was. Ale to dopiero początek śledztwa.
Pięć minut później cała trójka została wyciągnięta na drogę.
A dokładnie trzy sekundy później ciężarówka spadła.
Odgłos upadku rozbrzmiał echem w wąwozie.
Telefony w rękach świadków zadrżały.
A Alex, klęcząc i patrząc w dół, czuł tylko jedno:
ktoś chciał, żeby dziś nie przeżył.
Ale ratownicy zdążyli.
I podczas gdy ratownicy zbierali sprzęt, Orlow ponownie spojrzał na zniszczony odbojnik. W promieniach zimnego porannego światła zauważył jeszcze jeden szczegół — maleńki ślad narzędzia, pozostawiony na metalu całkiem niedawno.
A gdzieś na zamglonej drodze, wśród samochodów i ciekawskich gapiów, rzeczywiście stał człowiek w ciemnej kurtce, obserwując z daleka — bez wyrazu, bez emocji. Jego wzrok zatrzymał się na uratowanym kierowcy i tylko na sekundę kącik jego ust drgnął, zamieniając się w zimny, ledwo zauważalny uśmiech.
