Kiedy żona nalegała, aby zainstalować kamerę niani, zgodził się po prostu „dla spokoju”. Dziecko właśnie skończyło rok, żona wróciła do pracy, a w ciągu dnia z dzieckiem pozostawała nowa niania. Żona cały czas martwiła się, czy wszystko z nim w porządku, czy dobrze je, śpi, czy nie płacze.
Zainstalował kamerę, podłączył ją do telefonu i prawie o niej zapomniał. Aż pewnego dnia w pracy otworzył aplikację z czystej ciekawości. Na ekranie widział zwykły obraz: pokój dziecięcy, dywanik, zabawki.
Dziecko siedziało na podłodze, obok niania z telefonem. Ale po kilku minutach maluch się wyciągnął, potknął i upadł.
Zaczął płakać.
Czekał, aż niania go podniesie, przytuli i uspokoi. Ale zamiast tego rzuciła zirytowana:
— Co znowu? Ile można płakać!
Zamarł. Nie krzyczała. Nie była niegrzeczna. Ale jej ton był zimny, obojętny. Dziecko wyciągało ręce, a ona po prostu odwróciła się. Następnego dnia ponownie włączył kamerę. Na początku wszystko było spokojne: zabawa, piosenki, uśmiechy. Ale gdy tylko maluch upuścił zabawkę lub się pobrudził, głos niani się zmienił. Krótkie, ostre zdania. Bez ciepła. Bez cierpliwości.
Zrozumiał, że to nie przypadek. Kiedy nikt nie widzi — ona po prostu odrabia swoje godziny. Wieczorem pokazał nagranie żonie. Oglądali je w milczeniu. Najpierw niedowierzanie, potem łzy. Nie było żadnych awantur — po prostu spokojne pożegnanie. Kilka dni później przyszła inna niania. Młoda, uśmiechnięta, prawdziwa.
Teraz, gdy kamera jest włączona, widać zupełnie inny obraz: śmiech, zabawki, dziecięce piosenki, pierwsze kroki.
Dziecko nie płacze — jest szczęśliwe.
Zostawił kamerę włączoną, ale prawie nie ogląda już nagrań. Teraz wystarczy usłyszeć z pokoju radosny śmiech, żeby wiedzieć, że wszystko jest w porządku.
