Afrykańska równina topniała w słońcu. Ziemia była sucha jak popiół, a powietrze drżało, jakby wisiało w ogniu. Po tej bezkresnej równinie szły dwa lwy: duży, osłabiony samiec z wyblakłą grzywą i jego ciężarna towarzyszka, ledwo utrzymująca się na łapach. Długo szukali wody, prawie na skraju śmierci, ale samiec nie opuszczał jej ani na chwilę — chronił ją przed szakalami, odpędzał sępy, dzielił się ostatnimi siłami.
Kiedy dotarli do rezerwatu „Salazia”, zauważyli ich strażnicy — Alain i Jumani. Od razu było widać, że te zwierzęta przeszły drogę, która łamie nawet najsilniejszych. Wyczerpane — ale z godnością w każdym ruchu.
Po kilku dniach stało się jasne: lwica musi urodzić. Ale jej ciało było zbyt wyczerpane. O świcie opadła bez sił obok głazu. Samiec ryknął, nie dopuszczając nikogo do siebie. Ale kiedy Alain i Jumanii podeszli bez broni, z zamiarem pomocy, lew nagle zamilkł. Po prostu patrzył. Długo. Nieufność zmieniła się w coś innego — jakby w zgodę.
Opiekunowie pracowali powoli, ostrożnie, niemal szeptem. Jumanie uspokajał lwicę głosem. Alain podawał środek przeciwbólowy. Potem pozostało tylko czekać.
Sawanna zamarła. Nawet koniki polne ucichły.
Po dwóch długich godzinach rozległo się ciche, ale żywe piski.
Pojawiło się lwiątko — malutkie, niepewne, ale oddychające.
Lwica polizała maleństwo, zbierając resztki sił. Samiec pochylił się i dotknął go nosem. Świat jakby się zatrzymał — nie było ani podmuchu wiatru, ani dźwięku.
Alen i Jumani stali obok w ciszy. Wiedzieli, że to nie było zwykłe narodziny. To było zwycięstwo życia w miejscu, gdzie szanse były prawie zerowe.
Po kilku dniach lwica doszła do siebie. Lwiątko nazwano Taro, co oznacza „dar nieba”.
Ostatniego dnia, kiedy opiekunowie przyszli sprawdzić, czy rodzina nabrała sił, lwy stały na wzgórzu. Samiec – którego w dzienniku rezerwatu zapisano później jako Rawan – patrzył na ludzi długo, spokojnie. W jego spojrzeniu nie było ani gniewu, ani strachu. Tylko ciche uznanie.
Od tego czasu Rawan, Nara i mały Taro stali się legendą „Salazji”.
Bo czasami cud pojawia się tam, gdzie nikt się go nie spodziewa —
pod palącym słońcem, na granicy życia i śmierci, gdzie jedna osoba po prostu nie odwróciła się.
