Czasami kupujemy słodycze po prostu z przyzwyczajenia. Jasne opakowanie, znany smak z dzieciństwa, co może być nie tak?
Tego wieczoru torba z zakupami stała na kuchennym stole. Wyjęłam wszystko na swoje miejsce i zostawiłam małą torebkę karmelków — tych samych, które często sprzedają przy kasie. Chciałam je zostawić na wypadek, gdyby przyszli goście.
Poranek był spokojny. Postanowiłam wziąć jednego cukierka do herbaty. Po prostu mały słodycz — nic specjalnego. Usiadłam, rozdarłam opakowanie… i zamarłam. Karmelek w środku miał dziwny kształt, jakby był nadmuchany. Przyjrzałam się bliżej. Pod błyszczącą powierzchnią coś się poruszyło.
Najpierw pomyślałam, że to gra światła. Ale nie. Cienkie białe nitki – małe, żywe, poruszające się robaki – wiły się w cukrowej masie. Poczułam dreszcz. Serce mi zamarło. Zabrakło mi powietrza. Cukierka wypadła na stół i zobaczyłam wszystko wyraźniej: one dosłownie wychodziły na zewnątrz, jakby próbowały się wydostać.
Zacisnęłam usta, żeby nie krzyczeć. Postanowiłam sprawdzić drugą cukierkę. Nie wiem dlaczego. Prawdopodobnie po to, aby upewnić się, że nie oszalałam. Otwierałam ją powoli, jakbym bała się zobaczyć prawdę.
I znowu. Ślady. Korytarze wewnątrz karmelu. To nie był przypadek. To było systemowe. Przez głowę przemknęła mi myśl: mogłam dać to dziecku. Gościowi. Komukolwiek. I nikt nawet by się nad tym nie zastanowił, nie sprawdził. Bo to tylko cukierki. Zwykłe. Bezpieczne. Dla dzieci.
Włożyłam kurtkę i wróciłam do sklepu. W dziale stała młoda sprzedawczyni. Po prostu rozwinęłam opakowanie przed jej oczami. Zamarła.
Po chwili wyszła kierowniczka — surowy głos, biznesowe spojrzenie.
— Najprawdopodobniej jest to naruszenie warunków przechowywania — powiedziała spokojnym głosem. — Takie rzeczy się zdarzają.
Zdarza się. Robaki. W cukierku. Który mógł zjeść dziecko.
– Najważniejsze, że to zauważyliście – dodała już z lekką irytacją. – Wymienimy towar lub zwrócimy pieniądze.
Zwrócimy pieniądze. Jakby chodziło tylko o to. Jakby to była po prostu nieudana zakup. Poczułam, jak w środku narasta fala gniewu — ciężka, gęsta. Nie kłóciłam się. Po prostu wzięłam paragon, zabrałam opakowanie i wyszłam. Ale nie mogłam milczeć.
Zrobiłam zdjęcia. Nagrałam film. Opowiedziałam o tym. Bo nie chodzi o zwrot pieniędzy, ale o to, żeby nikt więcej nie zjadł czegoś takiego. Potem długo nie miałam ochoty na jedzenie. Nawet owoce kroję teraz ostrożnie. Każde opakowanie otwieram powoli. Nasłuchuję. Przyglądam się.
I za każdym razem czuję strach: a co, jeśli to się powtórzy? Bo horror nie polega na samych robakach. Nie na zepsutym karmelu. Ani nawet na obojętności sprzedawców. Horror polega na tym, że ufamy znanym rzeczom, nie patrząc. A czasami to, co wydaje się nieszkodliwe, kryje w sobie prawdziwą, żywą odrazę. I lepiej to zauważyć na czas.
