Zaczęto go zauważać na początku maja. Niski chłopiec w wieku około dziesięciu lat przychodził codziennie na cmentarz — zawsze do tego samego grobu. Siadał prosto na ziemi, przytulał się do zimnego kamienia i szeptał, a potem niemal krzyczał do nieba:
— Ona żyje! Jej tu nie ma!
Przechodnie spoglądali na siebie ze współczuciem. Wszyscy myśleli to samo: dziecko nie może pogodzić się ze śmiercią matki. Wcześniej czy później to zrozumie. Pogodzi się.
Ale dni mijały, tygodnie następowały po sobie, a chłopiec wciąż wracał. W deszczu, w słońcu, o każdej porze dnia.
Zarzędca cmentarza nie wiedział już, co robić. Dręczyły go krzyki, rozbrzmiewające echem między grobami. W końcu zadzwonił na policję.
Na miejsce przybył młody funkcjonariusz. Podszedł do chłopca i cicho powiedział:
— Cześć.
Chłopiec wzdrygnął się i podniósł wzrok. Twarz miał bladą, a oczy czerwone od łez.
– Czy wie pan, jak sprawdzić, czy ktoś pod ziemią oddycha? – zapytał.
Policjant był zdezorientowany.
– Nie… To nie jest pytanie dla dziecka.
– Powiedzieli, że mama zasnęła za kierownicą. Ale ona nie mogła… ona nigdy nie była zmęczona – wyszeptał chłopiec. – I nie pozwolili mi się z nią pożegnać.
Funkcjonariusz spojrzał na grób. Ziemia była podejrzanie równa, nie osiadła. Obok leżała stara łopata. Coś w tym obrazie sprawiło, że poczuł niepokój.
— Kto ci powiedział, że zginęła?
— Ludzie, dla których pracowała — odpowiedział chłopiec. — Mężczyzna ze złotym pierścieniem i kobieta, która uśmiecha się nawet wtedy, gdy jest zła.
Podawał nazwiska. Młody policjant zapisał je, nie do końca rozumiejąc dlaczego. Po prostu czuł, że to ważne.
Kilka dni później rozpoczęło się śledztwo. Okazało się, że matka chłopca, Anna, pracowała jako księgowa w dużej firmie farmaceutycznej. Tydzień przed „wypadkiem” zniknęła. Pracodawca zapewniał, że kobieta „przemęczyła się”, a wkrótce poinformował o jej śmierci. Trumna podczas pogrzebu była zamknięta.
Policjant nalegał na ekshumację. Kiedy otwarto trumnę, okazało się, że jest pusta.
Śledztwo przeszło na poziom federalny. Wkrótce stało się jasne: Anna prowadziła własne śledztwo przeciwko kierownictwu firmy. Zebrała kompromitujące materiały – dokumenty, nagrania audio, przelewy pieniężne. Kiedy próbowała przekazać wszystko prokuraturze, ktoś zdążył ostrzec przełożonych.
Ale właśnie tego dnia, kiedy przyszła na policję, ostrzeżono ją: niebezpieczeństwo jest zbyt duże. Postanowiono działać natychmiast – zainscenizować jej śmierć i włączyć ją do programu ochrony świadków.
Tak też zrobiono. Trumna była pusta od samego początku.
Chłopcu nic nie powiedziano, aby nie zniweczyć operacji. Po prostu czuł, że mama nie umarła.
I miał rację.
Trzy miesiące później, kiedy sąd uznał kierownictwo firmy za winnego, drzwi starego domu otworzyły się szeroko – a na progu stała Anna.
Chłopiec nie wypowiedział ani słowa. Po prostu rzucił się jej w ramiona.
