Zimowa burza rozpoczęła się nagle. Śnieg padał gęsto, wiatr wył między drzewami, jakby sam las płakał z zimna. W taką noc nawet doświadczeni myśliwi nie wychodzili z domu. Ale właśnie wtedy, podczas zamieci, w głuszy między górami, zgubił się malutki niemowlę.
Jego matka, młoda kobieta o imieniu Anna Lindberg, wracała z sąsiedniej wioski, gdzie miała nadzieję znaleźć pomoc — jej stary samochód utknął w śniegu, a próbując przejść pieszo, potknęła się, upadła, a kołyska z dzieckiem wyślizgnęła się jej z rąk. Kiedy Anna podniosła się, niemowlęcia już nie było widać — porwał je silny podmuch wiatru i śliska ścieżka. Krzyczała, wołała, czołgała się po śniegu, ale wokół słychać było tylko wycie zamieci.
W międzyczasie las żył swoim własnym, dzikim życiem. Wśród zasp śnieżnych przemknęły cienie — stado szarych wilków wracających do legowiska po polowaniu. Przywódczyni stada, stara wilczyca o imieniu Luna, jak nazwali ją później myśliwi, jako pierwsza zauważyła mały zawinięty pakunek w śniegu. Cicho skomlał — prawie jak wilczeątko, które zgubiło się od matki.
Luna podeszła bliżej i ostrożnie szturchnęła nosem. Zapach był obcy, ale dziwnie ciepły. Niemowlę poruszyło się i słaby pisk rozniósł się po zaśnieżonej polanie. Wilczyca położyła się obok, osłaniając je swoim ciałem przed wiatrem. Pozostałe wilki ustawiły się w półkolu, tworząc żywą ścianę.
Tak, wśród zimna i ciemności, ludzkie dziecko spędziło noc w stadzie wilków.
O świcie grupa poszukiwawcza — myśliwi, ratownicy i sama Anna — natknęła się na niezwykłe ślady. Nie prowadziły one do przepaści ani do rzeki, ale głębiej w las. Początkowo pomyśleli, że wilki porwały niemowlę i przygotowali się na najgorsze. Jednak to, co zobaczyli kilka minut później, było nie do wyjaśnienia.
Na polanie, wśród świerków, leżała wilczyca. Obok niej leżało dziecko owinięte w jej futro. Pozostałe wilki stały w pobliżu, czujnie obserwując ludzi, ale nie atakowały. Jeden z ratowników, nie wierząc własnym oczom, szepnął:
— Oni… go pilnują.
Anna rzuciła się do syna, szlochając ze szczęścia. Dziecko żyło, jego policzki były ciepłe, a oddech równomierny. Wokół nadal leżały ślady wilków, jakby stały na straży przez całą noc. Wilczyca, zanim zniknęła w gęstwinie, odwróciła się i spojrzała prosto na Annę — długim, niemal ludzkim spojrzeniem.
Później lekarze potwierdzili: dziecko nie miało odmrożeń ani zadrapań. Nikt nie potrafił wyjaśnić, jak przeżył w temperaturze minus dwudziestu stopni.
Od tego czasu w tej części lasu ludzie zaczęli dostrzegać samotną wilczycę o srebrzystej sierści. Nigdy nie zbliżała się do wsi, ale często pojawiała się na skraju lasu, kiedy Anna spacerowała z synem.
Anna nazwała chłopca Leo — na cześć siły, która go uratowała.
I każdego roku, w noc silnych opadów śniegu, na wzgórzu za domem słychać ciche wycie.
Nie jest ono groźne — raczej przypomina sprawdzanie, czy wszystko jest w porządku z tym, kogo kiedyś ogrzewało jej serce.
