Od dawna marzyliśmy, by zobaczyć Alpy — prawdziwe, ośnieżone, lśniące szczyty, które dotąd znaliśmy tylko z pocztówek. Ja, Emil Hofmann, moja dziewczyna Larisa Rein oraz dwoje naszych przyjaciół — Mario Carvero i Sofie Lindström — wynajęliśmy samochód w Monachium i wyruszyliśmy o świcie, żeby zdążyć na pierwsze promienie słońca nad austriackimi górami.
Dzień zaczynał się idealnie. Szare niebo powoli jaśniało, droga wiła się wśród wiosek, gdzie domy zdobione rzeźbieniami pachniały drewnem, a krowy leniwie wychodziły na pastwiska. Śmialiśmy się, słuchaliśmy muzyki, piliśmy gorącą kawę z termosu i snuliśmy plany o spacerach po lodowcach.
— Jeśli się pospieszymy — powiedział Mario, wpatrując się w mapę — zdążymy na wschód słońca na szczytach.
Ale góry zbliżały się szybciej, niż się spodziewaliśmy. Razem z nimi nadciągnęła mgła. Najpierw lekka, srebrzysta, potem gęsta, biała, jakby ktoś wlał w powietrze mleko. Droga stawała się coraz węższa, zakręty coraz ostrzejsze. Wyłączyliśmy muzykę. Nawet dźwięk silnika wydawał się zbyt głośny.
— Emil, jedź ostrożniej — powiedziała cicho Sofie. — Tutaj często spadają kamienie.
Po kilku minutach deszcz zmienił się w mokry śnieg. Asfalt błyszczał jak lustro. Zwolniłem. Ale za kolejnym zakrętem czekało coś, czego nikt z nas nie zdążył zobaczyć.
Wylecieliśmy z drogi.
Koła straciły przyczepność, samochód gwałtownie skręcił. Poczułem, jakby ktoś niewidzialną ręką popchnął nas w bok. W uszach miałem tylko krzyk Larisy. Kierownica wyrwała się z rąk, a wszystko wokół zamieniło się w wir szkła, śniegu i metalu.
Uderzenie.
Auto dachowało, uderzyło dachem o pobocze, stoczyło się po zboczu i zatrzymało między dwoma głazami — na boku. W środku czuć było benzynę, dym z poduszek powietrznych i zapach krwi.
— Wszyscy żyją?! — wychrypiał Mario.
Larisa płakała, ale skinęła głową. Sofie trzymała się za bok — po ręce spływała krew. Poruszyłem się — pas bezpieczeństwa wbił się w pierś, ale byłem przytomny. Samochód trzeszczał, wiatr wdzierał się przez rozbite okno. Na zewnątrz — tylko mgła i cisza.
— Musimy się wydostać — powiedziałem cicho, choć zęby szczękały. — Samochód może się zapalić.
Mario kolanem wybił resztki szyby. Wypchnąłem drzwi — teraz były naszym sufitem. Zimne powietrze uderzyło w twarz. Pomagaliśmy sobie nawzajem wydostać się na zewnątrz — jeden po drugim, ostrożnie, bojąc się kolejnego obsunięcia.
Na zewnątrz było jeszcze gorzej.
Staliśmy na wąskim pasie ziemi nad przepaścią. Poniżej — ciemny las i urwisko. Samochód zatrzymały tylko dwa ogromne kamienie. Śnieg sypał coraz gęściej, drogi prawie nie było widać. Telefony — bez zasięgu.
— Jeśli nie dotrzemy do głównej drogi w ciągu godziny — powiedział Mario, patrząc na Larisę — zamarzniemy tutaj.
— Ale iść… dokąd? — zapytała Sofie drżącym głosem.
Spojrzałem w górę, na serpentyny znikające w mgle.
— Wrócimy po śladach opon. Stamtąd przyjechaliśmy.
Szliśmy powoli, trzymając się resztek barierek. Śnieg cięł skórę, buty się ślizgały. Samochodu za nami już nie było widać — jakby nigdy nie istniał.
Minęło może dwadzieścia minut, choć wydawało się wiecznością, gdy w oddali pojawiły się światła. Samochód. Zaczęliśmy machać rękami. Auto zatrzymało się. Wysiadł z niego mężczyzna — wysoki, z gęstą brodą i ciepłym akcentem.
— Mein Gott… seid ihr in Ordnung? — powiedział.
Nazywał się Josef Steiner. Mieszkał w domu niedaleko. Posadził nas w swoim aucie, dał koce i gorącą herbatę.
— Mieliście szczęście — powiedział cicho. — Na tym odcinku wielu już nie wróciło.
Spojrzałem na przyjaciół. Ręce im drżały. Larisa siedziała cicho, opierając głowę na moim ramieniu.
Pojechaliśmy zobaczyć góry.
Ale one już nie wydawały się piękne.
To one patrzyły na nas.
