Rzeka zawsze była spokojna, leniwie błyszczała między domami. Dzieci łowiły ryby przy brzegu, staruszkowie siedzieli na ławkach z kubkami herbaty. Nikt nigdy nie wierzył, że może stać się groźna. Aż do tej nocy.
Deszcz padał trzeci dzień z rzędu. Wieczorem woda sięgała już pomostów, potem podwórek, a o północy – pierwszych pięter. Ludzie biegali po ulicach, zbierali dzieci, dokumenty, pomagali sąsiadom. Ktoś krzyczał, ktoś się modlił, ktoś stał w bezruchu, nie wierząc, że ich wieś znika pod mętną, zimną wodą.
O pierwszej w nocy zgasł prąd. Zostały tylko świece, latarki i pojedyncze światła reflektorów. Rzeka ryczała. Woda niosła deski, krzesła, zabawki, kurniki – nawet małą szklarnię z pomidorami. Ratownicy nie nadążali. Część ludzi zdołano ewakuować łodziami, inni sami wspinali się na dachy.
A rano – zapadła cisza.
Mgła wisiała nisko, szaro-biała jak wata. Woda wciąż przykrywała połowę wsi, ale już nie przybierała. Ci, którzy zostali, stali w milczeniu. Ktoś płakał. Ktoś po prostu patrzył w pustkę.
Nagle kobieta krzyknęła:
— Patrzcie! Tam, na wodzie!
Wszyscy się odwrócili. Po rzece, między zalanymi płotami i powalonymi drzewami, powoli płynęła drewniana łódź. Mała, stara, jak rybacka. Nikt nie wiosłował. Po prostu dryfowała z nurtem.
W środku coś leżało, owinięte w koc.
Mężczyzna w gumowych butach wszedł do wody i przyciągnął łódź do brzegu. Wszyscy zamarli. Ostrożnie rozwinął koc… i zobaczył niemowlę. Maleńkie, ciepłe, z zamkniętymi oczami. Oddychało.
A obok – kartka. Przemoczona, ale słowa dało się jeszcze odczytać:
„Uratujcie go. Reszta już nie ma znaczenia.”
Nikt nie wiedział, czyj to był chłopiec. Żadna ciężarna kobieta we wsi nie zginęła. Żadna rodzina nie zgłosiła zaginionego dziecka. Malca owinięto w suche tkaniny, zaniesiono do jednego z ocalałych domów i rozpalono piec. Nie płakał. Leżał spokojnie – jakby czekał.
Mieszkańcy zajmowali się nim na zmianę. Ktoś przyniósł mleko w proszku, ktoś inny próbował sobie przypomnieć, jak trzyma się niemowlę. Ludzie, którzy stracili wszystko – domy, dokumenty, wspomnienia – na chwilę zapominali o sobie i patrzyli tylko na niego. Stary mężczyzna powiedział cicho:
— To dziecko to znak. Jakby sama rzeka oddała nam nadzieję.
Ale pytanie pozostało: kto włożył go do łodzi? I gdzie jest teraz ten człowiek?
Gdy woda opadła, mieszkańcy zaczęli przeszukiwać zniszczone domy. Na końcu wsi, bliżej lasu, stał drewniany dom – albo raczej to, co z niego zostało. Dach zapadł się, ściany częściowo spłynęły z wodą. I tam, w dawnej dziecięcej sypialni, na ścianie znaleziono rysunek ołówkiem – niedbały, ale czytelny: sylwetka kobiety, łódź… i obok – kołyska.
Pod rysunkiem widniało jedno słowo: „Przebacz.”
Od tamtej pory ludzie różnie opowiadają tę historię. Jedni twierdzą, że matka utonęła, ratując dziecko. Inni – że żyje, ale odeszła, sądząc, że tak będzie lepiej. A jeszcze inni – że dziecko wcale nie było jej, a ona była tylko tą, która odważyła się zrobić coś niemożliwego.
Chłopiec dorastał w tej wsi. Nie oddano go do domu dziecka. Wszyscy razem go wychowywali – karmili, uczyli chodzić, uczyli mówić. Nigdy nie wiedział, kim była jego matka… aż pewnego dnia, wiele lat później, znalazł w starym kredensie tę samą kartkę.
Wtedy zapytał:
— Kto włożył mnie do łodzi? I dlaczego napisał, że reszta już nie ma znaczenia?
Odpowiedź, którą usłyszał, była taka, że we wsi na długo zamilkły dzwony – i dzieci przestały się śmiać.
Ale to – już inna historia.
