Kiedy wspominam tamten dzień, do dziś trzęsą mi się ręce. Jechaliśmy z synem w odwiedziny do mojej siostry, na 14. piętro nowego bloku. Zwykły wieczór — torba z zakupami, ochroniarz przy wejściu, zapach świeżej farby na klatce. Nic nie zapowiadało tragedii.
Santiago, mój siedmioletni syn, zazwyczaj spokojny i poważny jak na swój wiek, nagle zatrzymał się przed windą.
— „Mamo, chodźmy schodami…” — powiedział cicho.
— „Santi, zmęczyłeś się? 14 pięter?” — zaśmiałam się.
Ale on się nie śmiał. Trzymał mnie mocno za rękę i kręcił głową.
Winda przyjechała. Drzwi się otworzyły.
W środku nic niezwykłego — guziki lśnią, światło się świeci.
Ale mój syn cofnął się i wyszeptał:
— „Mamo, proszę. Nie wchodź… nie teraz.”
Westchnęłam. Nie chciałam się spierać. Może przestraszył się zamkniętej przestrzeni? Albo obejrzał jakiś straszny filmik? Dobrze.
Odeszliśmy w stronę schodów. Do windy weszli inni: mężczyzna z kwiatami, dziewczyna z wózkiem i starsze małżeństwo.
Powiedziałam tylko:
— „Chodź już, Santi, naprawdę mnie męczysz…”
I wtedy — po minucie — to się stało.
Dźwięk, którego nigdy nie zapomnę. Metaliczny huk, zgrzyt, krzyk.
A potem… cisza. Przerażająca, martwa cisza.
Ludzie wybiegali z mieszkań, ktoś krzyknął:
— „Winda spadła!”
Później dowiedzieliśmy się: zerwała się główna lina. System awaryjny zadziałał, ale kabina i tak uderzyła o poziom techniczny. Nikt nie zginął — cudem. Ale obrażenia były poważne.
Stałam, przytulając syna. On nie płakał. Powiedział tylko cicho:
— „Mamo… tam było niebezpiecznie. Czułem to.”
Strażacy, lekarze, policja — wszystko mieszało się w chaosie.
Kiedy wszystko się skończyło, podszedł do mnie ten mężczyzna z kwiatami — cały w bandażach. Zapytał:
— „Dlaczego nie wsiedliście?”
Spojrzałam na syna.
— „To on… nie chciał.”
Mężczyzna popatrzył na chłopca, potem na mnie. I powiedział:
— „Proszę go chronić. Takie dzieci… słyszą ciszej, ale widzą dalej niż inni.”
Wieczorem Santiago zasnął obok mnie. Głaskałam go po włosach i wyszeptałam:
— „Santi… dlaczego nie wszedłeś?”
Pomyślał chwilę. I powiedział:
— „Nie wiem. Po prostu… serce powiedziało ‘nie’.”
Od tamtej pory, jeśli Santiago mówi „nie rób tego” — słucham. Nawet jeśli wszyscy wokół twierdzą, że to głupie.
Bo czasem Bóg nie mówi grzmotem czy znakiem… tylko cichym głosem przez dziecko.
