Kiedy Amanda Rose została mamą, jej życie zamieniło się w ciąg nieprzespanych nocy, butelek i kołysanek.
Dom był cichy, przytulny, a jedynym dźwiękiem nocą był oddech jej sześciomiesięcznej córki, Lily.
Jednak pewnego ranka Amanda zauważyła coś dziwnego. Na dywanie przy łóżeczku — małe ślady łap. Prowadziły od drzwi aż do kołyski, po czym znikały pod przewijakiem.
Najpierw pomyślała, że to może kot sąsiadów dostał się do domu. Ale następnego dnia ślady pojawiły się znów — lekko przesunięte, jakby ktoś znowu przyszedł.
Amanda postanowiła zamontować w pokoju dziecka kamerę. Noc mijała spokojnie: Lily spała, światło lampki nocnej delikatnie migotało.
Ale nad ranem, około trzeciej, obiektyw kamery wychwycił ruch.
Z cienia, bezszelestnie, do pokoju wszedł… pies. Amanda poznała go od razu — to był Max, ukochany pies rodziny, który zmarł pół roku wcześniej.
Podszedł do łóżeczka, delikatnie położył głowę na jego krawędzi, popatrzył przez kilka sekund na Lily — i zniknął w ciemności.
Amanda oglądała nagranie raz za razem, nie wierząc własnym oczom. Cień, ruch, miękka sylwetka — wszystko wyglądało zbyt realnie. A jednak — na dywanie naprawdę zostały ślady.
Po tym zdarzeniu nowe ślady już się nie pojawiły. Amanda mówi, że pierwszy raz od dawna spała spokojnie:
„Myślę, że chciał się tylko upewnić, że z maleństwem wszystko w porządku.”
Teraz nad łóżeczkiem Lily wisi zdjęcie Maxa. A za każdym razem, gdy Lily uśmiecha się przez sen, Amanda szepcze:
„Dziękuję, że nad nią czuwasz, stary przyjacielu.”
