Pożar wybuchł nagle — w spokojny wieczór, kiedy cała okolica szykowała się już do snu. Nad starym domem na obrzeżach miasta unosił się gryzący czarny dym. Początkowo sądzono, że ktoś pali śmieci, ale po kilku minutach z okien buchały już płomienie. Ludzie wybiegli na ulicę, krzycząc i dzwoniąc po straż pożarną.
Wśród gapiów stał Alex, 15-letni nastolatek mieszkający w pobliżu. Trzymał rower i nie spuszczał wzroku z płonącego domu. Nagle w oknie na drugim piętrze dostrzegł ruch — maleńką sylwetkę drżącą w dymie. Mały kotek przytulony do szyby miauczał żałośnie, nie mogąc się wydostać.
— Tam ktoś jest! — krzyknął Alex. — Tam jest kotek!
Sąsiedzi spojrzeli po sobie:
„Nie wchodź tam, chłopcze! Zaraz przyjadą strażacy!”.
Ale on już rzucił rower i rzucił się do biegu. Przez żar, trzask desek, opadający popiół. Ktoś złapał go za rękaw – nie zdążył.
Wbiegł do domu, dławiąc się dymem. Wszystko płonęło: tapety zapalały się jak papier, sufit trzeszczał. Alex zakrył twarz rękawem i rzucił się na górę. W pokoju dziecięcym, pośród płomieni, na parapecie siedziała szara kuleczka futra.
— Chodź tu, maluchu… — wychrypiał.
Kociak wbił pazury w rękę, podczas gdy chłopak przedzierał się z powrotem. Prawie nie widział drogi – tylko mglistą przestrzeń przed sobą, gdzie migotało światło latarni. Z sufitu spadła płonąca belka, uderzyła go w ramię i poparzyła skórę. Ból przeszył jego ciało, ale nie zatrzymał się.
Po kilku sekundach, które wydawały się wiecznością, Alex wybiegł z domu, przyciskając kotka do piersi. Tłum westchnął. Jego matka rzuciła się do niego, obejmując go i płacząc, nie wierząc, że syn żyje. Strażacy przybyli po minucie. Domu nie dało się już uratować. Podczas gaszenia pożaru rodzina, do której należał, stała z boku — starszy mężczyzna z córką około trzydziestki.
— To nasz dom… — szlochała kobieta. — Wróciliśmy tam dopiero wczoraj, po dziesięciu latach.
Kiedy pożar w końcu wygasł, Alex, cały pokryty sadzą, podszedł do nich.
– Przepraszam… Chciałem tylko uratować kotka.
Kobieta podniosła wzrok – i nagle zbladła.
– Czekaj… Jak masz na imię?
– Alex Jensen.
Zakryła usta dłonią.
– Jensen?.. Mój ojciec sprzedał ten dom twoim rodzicom. Wiele lat temu…
Starzec powoli podszedł bliżej.
– Zaczekaj. – Spojrzał na kotka. – Ten dom stał pusty przez dziesięć lat, aż postanowiłem go odrestaurować. Ale najwyraźniej instalacja elektryczna jest stara…
Zamilkł, po czym dodał:
– Synu, dzięki tobie przeżyliśmy. Mieliśmy tam dzisiaj nocować. Gdybyś nie podniósł alarmu…
Matka Alexa ścisnęła jego dłoń. Jej twarz zbladła.
— Ty… uratowałeś ich.
Strażacy powiedzieli później, że dom mógł wybuchnąć — pod podłogą znaleźli starą butlę z gazem, już prawie rozgrzaną do czerwoności. Gdyby wszystko wydarzyło się pół godziny później, cała rodzina spałaby już w domu.
Kociaka nazwano Lucky – „Szczęściarz”. Szybko doszedł do siebie, a Alex stał się dla niego prawdziwym przyjacielem.
Kiedy Alex przyszedł pomóc w usuwaniu gruzu, w jednym z ocalałych pudełek znalazł starą kopertę. Było na niej napisane:
„Do rodziny Jensenów. Proszę zwrócić przy okazji spotkania”.
W środku znajdowało się stare rodzinne zdjęcie jego rodziców — zrobione wiele lat temu, kiedy jeszcze mieszkali w tym domu. Okazało się, że ojciec Alexa pomagał kiedyś w jego budowie.
Los zatoczył niesamowitą pętlę: chłopak uratował dom, w którym kiedyś rozpoczęła się historia jego rodziny.
Czasami Klara — matka Alexa — patrząc na kotka, mówiła:
— Widzisz, synku… nie ma przypadkowych czynów. Kiedy robisz coś dobrego, zawsze wraca to do ciebie. Tylko nie od razu.
Alex wiedział — teraz już na zawsze.
