Kiedy urodził się Leo Martens, lekarze powiedzieli jego matce jedno: „On nigdy nie będzie mógł prowadzić normalnego życia”.
Nie miał rąk. Dla niektórych brzmiało to jak wyrok, ale nie dla niej. „On będzie mógł wszystko. Po prostu inaczej” — powiedziała, przytulając syna.
Leo dorastał w małym miasteczku w Niemczech. Był ciekawskim dzieckiem — uśmiechniętym, inteligentnym, ale zawsze nieco na uboczu. Kiedy koledzy z klasy uczyli się pisać, on nauczył się trzymać ołówek między palcami stóp. Kiedy jeździli na rowerach, on poruszał się na samodzielnie skonstruowanej desce na kółkach. Przyzwyczaił się, że patrzą na niego z litością.
Ale pewnego dnia, kiedy miał siedem lat, mama zabrała go do szkoły muzycznej. Stało tam pianino — czarne, lśniące jak lustro. Leo długo patrzył na klawisze. — „Mogę spróbować? ” – zapytał. Nauczycielka była zdezorientowana:
„Chłopcze, to nie jest zabawka. To trudne nawet dla tych, którzy mają dwie ręce”.
„Spróbuję”.
Usiadł, wyciągnął nogi i… niezręcznie nacisnął dwa klawisze. Brzmiały niezdarnie, ale w jego oczach zapłonął ogień.
Od tego czasu fortepian stał się jego wszechświatem. Przychodził do sali wcześnie rano, kiedy szkoła była pusta, i uczył się naciskać klawisze palcami stóp. Na początku było to bolesne — stawy go bolały, mięśnie płonęły, ale nie poddawał się.
Słuchał dźwięków, uczył się wyczuwać rytm, dostosowywał pedały.
Minęły lata. Grał gamy, proste melodie, a potem — Bacha, Mozarta, Chopina. Na początku wszyscy się śmiali, a potem — zachwycali. Muzyka stała się jego językiem.
Mama często siedziała obok niego na starym krześle i szeptała: „Graj, synku. Niech cały świat usłyszy, jak brzmi siła”.
Pewnego dnia do ich miasta przyjechał producent festiwalu muzycznego. Usłyszał o chłopcu bez rąk, który gra nogami, i zaproponował Leo występ. Ten długo odmawiał. „Nie jestem artystą. Po prostu… kocham muzykę”. Ale mama nalegała.
Sala koncertowa była przepełniona. Kiedy prowadzący ogłosił: „Na scenie – Leo Martens. Człowiek, który gra bez rąk”, w sali zapadła cisza.
Leo wyszedł. Bez skrępowania, bez użalania się nad sobą. Usiadł przy fortepianie, wziął głęboki oddech i położył stopy na klawiszach. Pierwszy akord zabrzmiał nieśmiało. Drugi – już pewniej. Po minucie cała sala słuchała. Nie grał tylko melodii – opowiadał historię: o bólu, wierze, miłości i wolności.
Ludzie w sali płakali. Niektórzy zakrywali usta dłonią, inni nagrywali telefonem, nie wierząc, że to się dzieje naprawdę.
A mama siedziała w pierwszym rzędzie, ściskając chusteczkę i szepcząc: „Mój chłopcze… udało ci się”.
Kiedy ostatnia nuta ucichła, sala wstała. Oklaski nie milkły przez kilka minut. A Leo po prostu się uśmiechał – nie do publiczności, ale do siebie. Udowodnił to, co chciał od samego początku: nie ma ograniczeń, jeśli dusza śpiewa.
