Kiedy Emily przeprowadziła się do nowego domu na obrzeżach miasta, wydawało jej się, że w końcu wszystko się ułożyło. Po rozwodzie marzyła o spokoju – małym domu, ogrodzie z jabłoniami i swoim sześcioletnim synem Noa, który w końcu będzie miał gdzie się bawić.
Pierwsze tygodnie były idealne. Rano słońce zalewało kuchnię, z ogrodu unosił się zapach świeżej trawy, a Noa cały czas rysował i śmiał się. Opowiadał historie o swoich „wyimaginowanych przyjaciołach”, a Emily tylko się uśmiechała. Dzieci często fantazjują.
Ale pewnego ranka, kiedy smażyła placki, syn powiedział:
— Mamo, wujek z piwnicy powiedział, że tęskni za tobą.
Emily odwróciła się ze zdziwieniem:
– Jaka piwnica, Noah? Nie mamy piwnicy.
– Jest – odpowiedział pewnie chłopiec. – Po prostu drzwi pod dywanem. On tam mieszka.
Roześmiała się, ale z jakiegoś powodu jej śmiech brzmiał nienaturalnie. Dom rzeczywiście był stary, ale według dokumentów nie miał piwnicy.
Po kilku dniach Noah zaczął budzić się w nocy i szeptać coś w ciemności. Kiedy Emily zapytała, z kim rozmawia, chłopiec cicho odpowiedział:
— Z nim. Z wujkiem. Nie śpi, dopóki z nim nie porozmawiam.
Emily uznała to za dziecięcą fantazję. Ale wkrótce w domu zaczęły dziać się dziwne rzeczy. W nocy słyszała ciche stukanie pod podłogą. Rzeczy przesuwały się o kilka centymetrów, jakby ktoś je dotykał. Z salonu czasami wydobywał się chłód, mimo że okna były zamknięte.
Pewnego dnia, sprzątając, Emily postanowiła podnieść stary dywan przy ścianie i znalazła pod nim cienki metalowy pierścień wbudowany w podłogę. Pociągnęła… i deski lekko się uniosły. Pod nimi była ciemność.
Jej serce zamarło. Noah stał obok.
— Mamo — powiedział cicho — nie otwieraj tego. On nie lubi, kiedy mu przeszkadzają.
Emily próbowała się uśmiechnąć, ale ręce jej drżały.
— Kim on jest, Noah?
— Tym, który wcześniej tu mieszkał. Powiedział, że zabrałaś mu dom.
W tym momencie spod podłogi dobiegł dźwięk… jakby ktoś westchnął. Zimne powietrze wydostało się na zewnątrz, lampa zamigotała, a gdzieś w głębi dało się słyszeć kroki.
Emily chwyciła syna i wybiegła na ulicę. Dom stał cicho, spokojnie, jakby nic się nie stało. Tylko spod progu wydobywała się wilgoć, a gdzieś w oddali, w ciszy, jakby ktoś szepnął:
„Nie powinnaś była otwierać”.
Później, kiedy policjanci przeszukali dom, rzeczywiście znaleźli starą piwnicę, zasypaną deskami i ziemią. Zgodnie z archiwami, wcześniej mieszkał tu mężczyzna o imieniu Harold Grey, który zaginął wiele lat temu.
Od tamtej pory, kiedy Emily zasypia w nocy, czasami słyszy, jak Noah szepcze przez sen:
„Dobranoc, wujku Haroldzie”.
