Anna mieszkała w małym miasteczku nad rzeką. Od dzieciństwa rzeka ta była dla niej czymś wyjątkowym: latem biegała tam boso z koleżankami, a zimą jeździła na łyżwach po lodzie. Jednak z biegiem lat rzeka stała się raczej miejscem spokojnych spacerów, gdzie można było pomyśleć o życiu i odpocząć od zgiełku.
Tego dnia wszystko wydawało się normalne. Sobotni poranek, jasne słońce, lekki wiatr, rzadcy przechodnie na nabrzeżu. Anna szła wąską ścieżką wzdłuż wody i myślała o nadchodzącym tygodniu. W rękach trzymała torbę z zakupami, a myśli krążyły wokół spraw domowych.
Nie zauważyła, że kamień pod stopą był śliski od wilgoci.
Jej stopa ześlizgnęła się, torba wypadła z rąk, a w następnej chwili Anna z krzykiem spadła w dół.
Zimna woda uderzyła ją w twarz, pozbawiając tchu. Próbowała się wydostać, ale prąd był zbyt silny. Nie mogła pływać w ubraniu — było przemoczone i ciągnęło ją w dół. Każdy oddech zamieniał się w desperacką próbę nie połknięcia wody. Serce biło jak szalone, ogarnęła ją panika i w głowie pojawiła się tylko jedna myśl: „Tonę…”
W tym momencie na brzegu spacerował Rex — duży owczarek sąsiadów. Zawsze wyróżniał się energią i odwagą, ale w tej chwili wykazał się czymś, co zwykle nazywa się cudem. Słysząc plusk i krzyk, pies rzucił się w kierunku wody.
Nie zastanawiając się ani sekundy, Rex wskoczył do rzeki. Woda rozprysnęła się na boki, a jego ciało potężnie przecięło wodę. Anna w tym momencie prawie straciła przytomność, opuszczały ją siły, ale nagle poczuła, jak ktoś ciągnie ją za rękaw.
Pies chwycił ją zębami i pociągnął do brzegu. Woda uderzała jej w twarz, prąd próbował porwać ich oboje, ale Rex wiosłował łapami z niesamowitą determinacją. Ciągnął ją, wydając z siebie niskie warczenie, jakby walczył z samą rzeką.
Na brzegu zebrali się ludzie. Ktoś krzyknął:
— Trzymaj się! Trzymaj się!
Ktoś pobiegł po linę, inni próbowali podać kij, ale wszystko to okazało się zbędne — pies radził sobie sam.
Krok po kroku, metr po metrze Rex wyciągał Annę na brzeg. Kiedy dotarli do piaszczystej łachy, upadła na ziemię, łapiąc powietrze i kaszląc. Jej ciało drżało z zimna i strachu.
Rex stał obok, mokry, ciężko oddychając, ale jego oczy błyszczały. Wydawało się, że rozumiał, że dokonał czegoś wielkiego. Ludzie wokół oklaskiwali go i głaskali po głowie, ktoś nawet nagrywał to, co się działo, telefonem.
Anna objęła psa, przytuliła się do jego mokrej szyi i rozpłakała się. Jej głos drżał:
— Uratowałeś mnie… Jesteś moim bohaterem…
Później sąsiedzi opowiadali, że Rex zawsze miał wyjątkową intuicję. Wyczuwał nieszczęście na długo przed tym, zanim się wydarzyło. Ale tego dnia zrobił coś, co w zasadzie uratowało człowiekowi życie.
Ta historia szybko rozeszła się po całym miasteczku. W gazetach napisano o „bohaterskim psie”, dzieci biegły do Rexa, aby go pogłaskać, a dorośli z szacunkiem kiwali głowami właścicielom, dumni z tego, że obok nich mieszka prawdziwy wybawca.
Od tego czasu Anna nigdy nie mogła przejść obojętnie obok owczarka. Przynosiła mu smakołyki, głaskała go, rozmawiała z nim jak z człowiekiem. Za każdym razem, gdy jej wzrok spotykał się z jego mądrymi oczami, serce zamierało z wdzięczności.
A teraz, przechodząc obok rzeki, zawsze przypomina sobie ten moment — lodowatą wodę, rozpacz… i silne łapy, które pomogły jej wrócić do życia.
